به نقل از «خبرگزاری برنا»

دویدن بهتر است یا پیاده روی؟

تاریخ انتشار: ۲۴ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۳۲۹۷۹۱

پیاده‌روی و دویدن فواید سلامت مشابهی را ارائه می کنند، اما دویدن از نظر کالری سوزی بر پیاده‌روی برتری دارد.

به گزارش برنا؛ پیاده‌روی و دویدن هر دو گزینه های ورزشی خوبی برای کمک به کاهش وزن و تقویت سلامت قلب هستند. فواید و خطرات آنها به اهداف و سطح سلامت و تناسب اندام فعلی فرد بستگی دارد.

در شرایطی که پیاده‌روی و دویدن امکان کالری سوزی، کاهش وزن و کاهش خطر بیماری قلبی را برای فرد فراهم می کنند، اما بحث زیادی در مورد اینکه کدام یک بهتر است، وجود دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

فواید کاردیو

ورزش قلبی‌عروقی که به نام کاردیو نیز شناخته می شود، اغلب از گروه های عضلانی اصلی بدن استفاده می کند، موجب پمپاژ سریع‌تر قلب می شود و سرعت تنفس را افزایش می دهد.

پیاده‌روی و دویدن دو نوع از کاردیو محسوب می شوند.

تمرینات ورزشی کاردیو فواید بیشماری را ارائه می کنند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- کالری سوزی و چربی سوزی برای کاهش وزن

- کاهش کلسترول

- کمک به پیشگیری یا مدیریت شرایط سلامت از جمله فشار خون بالا، دیابت، و بیماری قلبی

- تقویت قلب

- بهبود الگوهای خواب

- کاهش استرس

- افزایش استقامت

- بهبود سلامت روانی با کاهش اضطراب و افسردگی

- افزایش تراکم استخوانی

- تقویت سیستم ایمنی بدن

طی یک مطالعه فواید ورزش برای سلامت روانی مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد 30 دقیقه فعالیت با شدت متوسط مانند پیاده‌روی سریع، برای کاهش اضطراب و افسردگی در کنار فواید سلامت دیگر کافی بوده است.

کدام یک برای کالری سوزی بهتر است؟

پیاده‌روی و دویدن فواید سلامت مشابهی را ارائه می کنند، اما دویدن از نظر کالری سوزی بر پیاده‌روی برتری دارد.

به گفته شورای ورزش آمریکا، فردی با وزن 160 پوند (72.5 کیلوگرم) هنگام دویدن تقریبا 15.1 کالری در هر دقیقه می سوزاند. در مقابل، فردی با وزن مشابه هنگام پیاده‌روی حدود 8.7 کالری در هر دقیقه می سوزاند.

میزان کالری که فرد هنگام پیاده‌روی یا دویدن می سوزاند به عوامل مختلفی از جمله موارد زیر بستگی دارد:

- وزن بدن

- مدت زمان ورزش

- شدت فعالیت

میزان کالری سوزانده شده در دقیقه هنگام دویدن نسبت به پیاده‌روی بیشتر است. با این وجود، پیاده‌روی طولانی‌تر می تواند موجب سوزاندن میزان کالری مشابه شود.

با توجه به اهداف فرد، پیاده‌روی و دویدن می توانند فواید مشابهی را ارائه کنند.

کدام یک برای سلامت قلب بهتر است؟

هم پیاده‌روی و هم دویدن برای کاهش وزن، تقویت سلامت روانی، و بهبود سلامت کلی انسان گزینه های خوبی هستند.

یک مطالعه که در نشریه Arteriosclerosis, Thrombosis, and Vascular Biology منتشر شد، نشان داد که پیاده‌روی و دویدن خطر پرفشاری خون، سطوح بالای کلسترول، بیماری عروق کرونر قلب و دیابت را کاهش می دهند.

گزارشی دیگر که توسط انجمن قلب آمریکا منتشر شد، نشان می دهد که پیاده‌روی سریع برای حداقل 150 دقیقه در هفته با خطر کمتر بیماری قلبی، دیابت، فشار خون بالا و کلسترول بالا مرتبط است.

پیاده‌روی در برابر دویدن برای کاهش چربی شکم

مطالعات نشان داده اند که ذخیره میزان زیاد چربی در قسمت میانی بدن با خطر بیماری هایی مانند بیماری قلبی و دیابت نوع 2 مرتبط است.

چه پیاده‌روی و چه دویدن را انتخاب کنید، ورزش نشان داده است که می تواند به کاهش چربی شکم کمک کند.

یک مطالعه نشان داد که تمرینات ایروبیک منظم، مانند پیاده‌روی، میزان چربی شکم را کاهش داده و به مدیریت چاقی کمک می کند.

پیاده‌روی و دویدن به کالری سوزی در بدن و همچنین با توجه به شدت ورزش به کاهش چربی شکم کمک می کنند.

با این وجود، دویدن ممکن است در کاهش چربی شکم موثرتر باشد. یک مطالعه 16 هفته ای با حضور 27 زن میانسال چاق نشان داد آنهایی که در تمرینات ورزشی با شدت زیاد شرکت داشتند نسبت به آنهایی که در تمرینات ورزشی با شدت کم حضور داشته یا هیچ ورزشی انجام نداده بودند، به میزان قابل توجهی چربی شکم بیشتری از دست دادند.

با این وجود، به پژوهش های بیشتر برای مقایسه آثار پیاده‌روی و دویدن روی کاهش چربی شکم نیاز است.

به عنوان مثال، یک بررسی در سال 2018 نشان داد که تمرینات ورزشی با شدت کم در کاهش چربی شکم موثرتر بوده اند، در شرایطی که تمرینات ورزشی با شدت زیاد تاثیر بیشتری بر کاهش چربی کلی بدن داشتند.

افرادی که قصد دارند چربی شکم خود را کاهش دهند باید با پزشک خود صحبت کنند زیرا وی می تواند به آنها در تعیین بهترین برنامه ورزشی و رژیم غذایی با توجه به نیازهایی که دارند، کمک کند.

فواید و خطرات

در شرایطی که دویدن و پیاده‌روی فواید سلامت مختلف از جمله حفظ وزن سالم و بهبود سلامت قلب را ارائه می کنند، ممکن است با خطراتی نیز همراه باشند.

خطر آسیب دیدگی هنگام دویدن بسیار بیشتر از پیاده‌روی است زیرا دویدن از شدت بیشتری برخوردار بوده و فشار بیشتری را روی بدن و به طور خاص مفاصل وارد می کند.

یک مطالعه نشان داد افرادی که پیاده‌روی می کنند با خطر کمتر آسیب دیدگی مواجه هستند، در شرایطی که خطر برای دوندگان بیشتر است.

از جمله آسیب دیدگی های مرتبط با دویدن می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- شکستگی ها

- آسیب دیدگی های بافت نرم

- احساس درد در استخوان ساق پا

برای دوندگان، مد نظر قرار دادن اقداماتی برای کاهش خطر آسیب دیدگی های مرتبط با این فعالیت اهمیت دارد.

اگر فردی در مورد آسیب دیدگی های مرتبط با ورزش نگران است باید پیاده‌روی را به جای دویدن مد نظر قرار دهد که فواید سلامت مشابه با دویدن با خطر کمتر آسیب دیدگی را ارائه می کند.

افراد مبتلا به آرتریت، بیماری قلبی یا دیگر شرایط سلامت مزمن که دویدن را مد نظر قرار داده اند باید ابتدا با پزشک خود در این زمینه مشورت کنند.

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: پزشک چاقی رژیم غذایی فشار خون بالا وزن تمرینات ورزشی با شدت پیاده روی و دویدن ارائه می کنند آسیب دیدگی کاهش چربی شکم پیاده روی فواید سلامت بیماری قلبی کالری سوزی برای کاهش یک مطالعه کاهش وزن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۳۲۹۷۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حد کم کردن وزن کجاست؟ نگاهی به شیوه‌های مرسوم در کاهش و تثبیت وزن

صدای ایران از یورونیوز-چه با کمک دارو‌های مؤثر جدید لاغر شوید، چه بعد از جراحی لاغری وزن کم کنید، چه ورزش کنید و کالری بسوزانید، روزی می‌رسد که اعداد روی ترازو دیگر پایین نمی‌آیند و شما به محدودیت کاهش وزن برخورد می‌کنید. اما این حد کجاست؟

به گزارش شبکه سی‌ان‌ان، در یک مطالعه جدید، کوین هال، پژوهشگری در مؤسسه ملی بهداشت که کارشناس اندازه‌گیری متابولیسم و تغییر وزن است، بررسی‌ای انجام داد تا ببیند به طور معمول چه زمانی کاهش وزن متوقف می‌شود و این موضوع چه ارتباطی با روش کاهش وزن افراد دارد.

او با استفاده از داده‌های حاصل از آزمایش‌های بالینی باکیفیت از روش‌های مختلف کاهش وزن، این داده‌ها را به مدل‌های ریاضی تقسیم کرد تا بفهمد چرا افرادی که وزن کم می‌کنند از جایی به بعد آن را متوقف می‌سازند.

او دریافت که بخشی از دلیل مؤثر بودن جراحی بای پس معده و دارو‌های جدید کاهش وزن مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید این است که زمان لازم برای رسیدن به پایداری وزن دو برابر می‌شود. در واقع در این روش نسبت کاهش کالری، افراد می‌توانند برای مدت طولانی‌تری کاهش وزن را ادامه دهند.

بدن با تلاش برای حفظ تعادل بین کالری‌هایی که می‌خوریم و کالری‌هایی که می‌سوزانیم وزن را تنظیم می‌کند. وقتی کالری مصرف می‌کنیم یا کاهش می‌دهیم و شروع به سوزاندن انرژی ذخیره شده خود می‌کنیم، اشتها به ما می‌گوید که بیشتر بخوریم. مطالعات هال نشان داده است که هر چه فرد وزن بیشتری از دست بدهد، اشتها قوی‌تر می‌شود تا زمانی که با تمام کار‌های سختی که در وهله اول برای از دست دادن وزن انجام داده، مقابله کند.

این مکانیسم واکنشی برای اجداد شکارچی انسان ارزشمند بوده است، اما برای انسان‌های مدرن که دسترسی آسان به غذا‌هایی با انرژی متراکم دارند، به خوبی کار نمی‌کند.

هال برای مطالعه مسیر کاهش وزن تنها با استفاده از محدودیت کالری، کاهش وزن مشاهده شده را مدلسازی کرد. او به طور تصادفی ۲۳۸ بزرگسال را به گروه تقسیم کرد. یک گروه به مدت دو سال از یک رژیم غذایی با محدودیت ۲۵ درصد کالری پیروی کردند و گروه دیگر به خوردن مطابق معمول پرداختند. این مطالعه که از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ با مشارکت مؤسسه ملی بهداشت انجام شد نشان داد افراد گروهی که کالری را کاهش دادند به طور متوسط حدود ۱۶پوند وزن از دست دادند، اما گروهی که رژیم غذایی معمولی خود را دنبال کردند حدود ۲ پوند اضافه وزن داشتند.

اگرچه افرادی که در این تحقیق شرکت کردند به مدت دو سال به تلاش خود ادامه دادند، اما کاهش وزن آنها تقریباً در حدود ماه دوازدهم متوقف شد، زیرا اشتهای آنها برای مقابله با چاقی افزایش یافت.

هال اشاره می‌کند که در مطالعه خود به میانگین‌ها پرداخته است. زمان کاهش وزن ممکن است بسته به فرد متفاوت باشد.

مدل هال پیش‌بینی کرد که برای دستیابی به کاهش وزن گزارش‌شده در آن مطالعه، افرادی که رژیم‌شان با ۲۵۰۰ کالری در روز شروع می‌شد، باید بیش از ۸۰۰ کالری در روز کاهش می‌دادند. به این ترتیب بدن آنها این گونه پاسخ داد که باید به ازای هر کیلوگرم وزنی که از دست داده‌اند، روزانه حدود ۸۳ کالری بگیرند.

یک کیلوگرم حدود ۲.۲ پوند است. به ازای هر ۲.۲ پوند کاهش وزن داوطلبان در این تحقیق، اشتهای آنها با درخواست ۸۳ کالری بیشتر در روز پاسخ داده شد. میانگین کاهش وزن گزارش شده در این مطالعه ۷.۵ کیلوگرم یا ۱۶ پوند بود و این به معنی آن است که در کمترین وزن خود، احساس نیاز به خوردن ۶۲۲ کالری بیشتر در روز نسبت به قبل از شروع کاهش وزن داشتند.

اما آنها در واقع ۶۲۲ کالری اضافه در روز نمی‌خوردند بلکه این مقدار اشتهای بیشتری است که احساس می‌کردند به آن نیاز دارند، در حالی که همان تلاشی را می‌کردند که در ابتدا برای کاهش ۸۰۰ کالری در روز انجام می‌دادند.

هال گفت در پایان این مطالعه، شرکت‌کنندگان به همان اندازه که در ابتدا تلاش می‌کردند برای مقاومت در برابر غذا تلاش می‌کردند، اما به جای ۸۰۰ کالری که هدف آنها بود، فقط توانستند حدود ۲۰۰ کالری در روز کاهش دهند؛ و این باعث شد که روند کاهش وزن آنها متوقف شود.

دکتر کریستوفر گاردنر، مدیر مطالعات تغذیه در مرکز تحقیقات پیشگیری استنفورد، قبلاً به سی‌ان‌ان گفته بود که روند کاهش وزن هر چه پیشتر می‌رود سخت‌تر می‌شود. زیرا بدن افراد به آن واکنش نشان می‌دهد و از نظر متابولیک کارآمدتر می‌شوند؛ و بنابراین همان کسری کالری این کار را برای شما انجام نمی‌دهد. به همین دلیل است که کاهش وزن افراد رفته رفته متوقف می‌شود.


در مدل هال، از آنجایی که افراد وزن بیشتری از دست دادند، اشتهایشان برگشت و حدود ماه ۱۲، کاهش وزن را متوقف کردند.

دارو‌های سماگلوتید و تیرزپاتید که با تقلید از هورمون‌های روده به افراد در کاهش وزن کمک می‌کنند، باعث ایجاد محدودیت بیشتری کالری شدند.

سازمان غذا و داروی ایالات متحده تزریق تیرزپاتاید را تأیید کرده است. این اولین و تنها داروی چاقی در نوع خود است که هم جی‌آی‌پی (پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز) و هم جی‌ال‌پی-۱ را فعال می‌کند.

اما مهم‌تر از همه آن که این دارو‌ها فقط بر تعداد کالری‌هایی که افراد از رژیم غذایی خود حذف می‌کنند تأثیر نداشتند. آنها همچنین تعداد کالری‌هایی را که بدنشان باعث می‌شد با کاهش وزن دوباره غذا بخورند، کاهش دادند و در واقع اشتهایشان را ضعیف کردند. با کاهش اشتهای خود به نصف، آنها توانستند وزن خود را برای مدت طولانی‌تری کاهش دهند، به طور متوسط یک سال بیشتر در مقایسه با محدودیت کالری به تنهایی و بدون دارو. به طور کلی روند کاهش وزن در افرادی که از دارو‌های کاهش وزن استفاده می‌کنند در حدود سال دوم متوقف می‌شود.

عمل جراحی کاهش وزن قوی‌ترین اثر را داشت و افراد را بر آن داشت که روزانه حدود ۳ هزار و ۶۰۰ کالری از رژیم‌های غذایی خود حذف کرده و به ازای هر کیلوگرم کاهش وزن، فقط ۵۸ کالری دریافت کنند. افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار گرفته بودند، یک سال دیرتر به وضعیت پایدار می‌رسند که نشان می‌دهد این جراحی اشتهای آنها را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.

هال می‌گوید استفاده از دارو‌هایی مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید و مداخلاتی مانند جراحی کاهش وزن زمان لازم برای رسیدن به توقف کاهش وزن را طولانی‌تر می‌کند، اما از وقوع کامل آن جلوگیری نمی‌کند.

هال گفت: «آنچه که در حال رخ دادن است این است که افراد هر چقدر هم وزن از دست بدهند، همچنان افزایش اشتها را تجربه می‌کنند.»

او در عین حال تصریح کرد اگر دارو یا درمانی به طور کامل اشتها را از بین ببرد، خطرناک خواهد بود. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است فرد تا آن قدر از خوردن سر باز بزند که بمیرد.

این مطالعه همچنین به اصلاح برخی از ایده‌ها در مورد اینکه چرا افراد از کاهش وزن خودداری می‌کنند کمک می‌کند.

به عنوان مثال، یک نظریه این است که کاهش وزن به متابولیسم آسیب می‌رساند، بنابراین افراد در هنگام استراحت کالری بسیار کمتری نسبت به زمانی که شروع کردند می‌سوزانند و می‌توانند به راحتی وزن خود را به دست آورند.

هال می‌گوید متابولیسم پس از کاهش وزن کاهش می‌یابد، اما نه آن قدری که بتوان با آن زمان توقف کاهش وزن را دریافت.

او این تصور را که اثر دارو‌ها در نهایت متوقف می‌شود، رد می‌کند و می‌گوید: «دلیل توقف کاهش وزن آن است که در نقطه‌ای، اثر دارو‌ها باعث افزایش اشتها می‌شود.»

هال گفت: «یک چیز بسیار رایج دیگر در حال حاضر این است که بعضی می‌گویند با جراحی چاقی، آن قدری که فکر می‌کردند وزن‌شان کم نشده است، از پپتید شبه‌گلوکاگون ۱ استفاده می‌کنند، یعنی باز هم تن به مداخله بدنی دیگری می‌دهند.»

این پژوهشگر می‌افزاید: «هر مسیری را که انتخاب کنید، یک وضعیت پایدار برای حفظ کاهش وزن مورد نیاز است؛ بنابراین ایده خوبی است که در نظر بگیرید آیا می‌توانید کاری را که انجام می‌دهید برای مدت طولانی ادامه دهید یا نه.»

افرادی که پس از کاهش کالری روند کاهش وزن‌شان متوقف می‌شود، احتمالاً می‌توانند با محدود کردن بیشتر کالری یا اضافه کردن ورزش به روال خود، از آن مرحله عبور کنند. هال در این زمینه می‌گوید: «هر کاری که انجام می‌دهید، باید به آن ادامه بدهید؛ بنابراین شما باید از مداخله در سبک زندگی برای بقیه زندگی خود راضی باشید.»